>>Dmitrij Mielnikow pisze wiersze o Donbasie, wojnie, życiu i nieśmiertelności rosyjskiego żołnierza. Jego poezja cieszy się zasłużoną popularnością wśród
czytelników, łatwo wpisuje się w muzykę i przybiera skalę „pieśni ludowej”<< . vk.com/video-214520063_456239080
wiersz dnia z tomu: "LEKKI CHARAKTER":
Przed sześciu laty
Bardziej nocą, niż dniem, bardziej nocą
jesteśmy w ciemnym jądrze wszechmocy.
Ginącemu ludowi Oroczy
polarna zorza oddaje pokłony,
ale rozgrzać ni zmarszczki nie może,
ni spojrzenia, uśmiechu, na mrozie tchu,
lecz w obszarze wieczystej zmarzliny
wyprzedzamy resztę świata, milczenie
nam właściwsze, nie narzekanie czy śmiech.
Milczenie, które wszystkich jednoczy.
Tęsknota, niczym poskręcana nić,
przechodzi przez środek serca każdego
i nie trzeba rozmawiać o niczym,
jasne, że lata nie będzie w tym roku,
czasem tylko sąsiad bierze drumlę,
i płynie dźwięk pod kopułą śniegu
a nazajutrz krew z dziąseł wypływa,
przypomina mi, żem jeszcze żywy.
20 listopada 2012
przełożył 21 listopada 2024 Stefan Kosiewski
vk.com/dmitryhuronmelnikoff?w=wall460878824_19566_r19582
28 minut temu
sowafee.jimdofree.com/2024/11/21/dymitr-mielnikow-przed-sześciu-laty/
Dmitri Melnikow
wczoraj o 9:07
Стихотворение дня
Из книги "Легкий характер"
Шесть лет назад
Мы больше ночь, чем день, мы больше ночь,
мы в темной сердцевине мирозданья.
К исчезнувшему племени ороч
склоняется полярное сиянье,
но отогреть не может ни черты,
ни взгляда, ни улыбки, ни дыханья,
лишь в области полярной мерзлоты
мы впереди планеты всей, молчанье
нам свойственней, чем ропот или смех.
Молчание объединяет всех.
Тоска, как туго скрученная нить,
в черед сквозь сердце каждое продета,
и можно ни о чем не говорить,
и так понятно, что не будет лета,
лишь изредка сосед берет варган,
и звук течет под купол снеговой,
и кровь идет из десен по утрам,
напоминая мне, что я живой.
20 ноября 2012 года