Audio: gloria.tv/post/91hwqC74jxMK6nx9DsDABqFe6
"Włodzimierz Sołowjow (1847-1900). Był synem jednego z najwybitniejszych rosyjskich historyków Siergieja Sołowjowa, nazywanego niekiedy “rosyjskim Tukidydesem”. Uznawany jest za pierwszego, jak powiedzielibyśmy dzisiaj, profesjonalnego filozofa w Rosji (niezależnie od krótkotrwałości jego formalnej kariery akademickiej); potrafił w sposób zdumiewająco skuteczny syntezować opozycyjne wobec siebie tradycje XIX-wiecznej myśli rosyjskiej oraz – co może jeszcze ważniejsze – powiązać je ze wszystkimi znaczącymi kierunkami filozofii europejskiej. Pod tym względem był Sołowjow znakomitym “ostatnim słowem” XIX-wiecznej filozofii rosyjskiej. Z kolei jakość tej syntezy uczyniła zeń bezpośredniego poprzednika całej plejady rosyjskich myślicieli wieku XX. Wszyscy oni – niezależnie od różnorodności swych stanowisk – nie mieli wątpliwości co do Sołowjowowskich korzeni swego myślenia. Wymieńmy tu choćby Nikołaja Bierdiajewa, Siergieja Bułgakowa, Pawła Florenskiego, Lwa Karsawina, Lwa Szestowa, Nikołaja Łosskiego, Wasilija Rozanowa. Szerokość zainteresowań Sołowjowa pozwala ujmować jego filozofię z różnych punktów widzenia: jako mistycyzm, filozofię integralności, filozofię wszechjedności, sofiologię, jako filozofię Bogoczłowieczeństwa, a także jako projekt teokratyczny, a zarazem ekumeniczny.
Ważniejsze prace: Кризис западной философии (против позитивистов) (Kryzys filozofii zachodniej (przeciw pozytywistom), 1874), Чтения о Богочеловечестве (Wykłady o Bogoczłowieczeństwie, 1878), Критика отвлечённых начал (Krytyka zasad abstrakcyjnych, 1880), Три речи в память Достоевского (Trzy mowy ku pamięci Dostojewskiego, 1883), Духовные основы жизни (Duchowe podstawy życia, 1884), История и будущность теократии (Historia i przyszłość teokracji, 1887), La Russie et l’Eglise Universelle (Россия и Вселенская Церков, Rosja i Kościół Powszechny, 1889), Национальный вопрос в России (Problem narodowy w Rosji, 1884, 1891), Оправдание добра (Uzasadnienie dobra, 1897), Три разговора (Trzy rozmowy, 1900)".
pfl.uw.edu.pl/index.php/pfl/article/view/18

CZARNA DZIURA TUKIDYDESA W PUMA PUNKU von Stefan Kosiewski
vk.com/photo467751157_457247209

Po 10 latach od ukazania się pism Sołowjowa w PRL-u
Miłosz doszczeka się 1998 r. w "Piesku przydrożnym"
akapitem (jednym z kilkunastu pod wspólnym tytułem
"DYSKRETNY WDZIĘK NIHILIZMU"), w którym zjadliwie
pinterest.de/pin/739082988871023552/

wskaże poeta na dziurę w ścianie, do której modlą się
ludzie cywilizacji Puma Punku we wielkogabarytowych
budowlach z kamienia polimerowego, jeżeli zaś nie tak
jest, tzn. jeżeli w intencji Noblisty nie leżało ani przez
pinterest.de/sowafee/studia-slavica/

moment nawet przez krótką chwilę równą okresowi 1,5
sekundy zarówno na żydowskim Zadupiu nad Wilią jak
i na Węgrodzie w Czeladzi, tj. nie było wcale skojarzenie
sobie na siłę dziur w prehistorycznej Boliwii z historyczną

pinterest.de/pin/739082988869598347/

ekspansją islamu na Europę permanentnie od VII w.,
to żydomasońską islamizację Europy XXI w. mógł se
Sri Wolnomularz Wileński postrzegać nie jako reemisję
ale zaiste jako Przepowiednię Archiproroka Tukidydesa
pinterest.de/pin/739082988866111050/


"Przepowiednia
Władimir Sołowiow w swoim dziele "Trzy rozmowy", 1900, mówi o sekcie dziuromodlców w Rosji. Wydrążali dziurę w ścianie chaty
i modlili się do niej: "święta dziro". Ten kult nicości ( w intencji autora była to satyra na tołstoizm) przygotowywał
nieszczęścia Rosji i Europy w XXI wieku: podbój Rosji przez Chiny i zmaganie się Europy z odrodzonym agresywnym islamem
(któż oprócz Sołowiowa ośmielał się przewidywać takie rzeczy?).

Czy Nic, święta dziura w umysłach zachodniej Europy, nie będzie pokusą dla islamskiego fundamentalizmu, który w imię Boga występuje już
nie przeciwko niewiernym, ale ludziom pozbawionym jakiejkolwiek wiary?" 44-45

pl.wikipedia.org/wiki/Tukidydes